BATMAN (episode1)

Merhaba!

Sayfanın düzenini değiştirdim belki önceden girenleriniz varsa farketmiş olabilirler. Yeni eğitim-öğretim yılı bir çok karmaşayla başladı. Herşey sil baştan olmuş. Allah sevgili müdürlerimize sabır versin. Okulun açıldığı gün 3 saat kadar müdür yardımcımızın odasındaydım yardım için, o ne veli karmaşasıdır arkadaş. Kariyer planımdan müdür yardımcısı olmayı direk sildim.

Ben mesleğime Batman'da başladım. Okulumu bitirdiğim sene atanamadım ve 1 sene evde bunalım geçirdim resmen. Atama sonucumu aldığımda çok sevinmiştim. Hem orada yalnız da olmayacaktım. Dünyalar güzeli hala kızım Emine Ablam zaten Batman'da ikamet ediyordu. Temmuzda atandım, ama göreve eylülde başlayabiliyordum. Aradaki 2 ay çoooooook uzun geldi bana. En sonunda babacığımla Batman yolunu tuttuuuuk.

Allah'ım o yol bitmiyor. İlk kez bu kadar uzun bir yolculuk yaptım. Tam 24 saat sonunda canım kuzenim bizi otogarda karşıladı. Ben Batman deyince çok farklı şeyler düşünüyordum. Ne bileyim işte damı olan toprak evler hayal ediyordum, ama çooook daha farklı bir şehir orası. Bir İzmirli olarak diyebilirim ki Güneydoğu'nun Antep'ten sonra en muhteşem şehri. Bir kere süper gelişiyor. Her yerde 7-8 katlı binalar ve geneli kaloriferli. Her türlü markaya ulaşma olanağına sahipsin. 

Neyse ablam bizi evine götürdü. Ev değil ya resmen futbol sahası ev kullanım alanı 260m2 gibi bir şeydi. Tabi bu Batman şartlarında bir aile için hiç de büyük değil. Malum aile nüfusları kalabalık olan bir şehir. Batman TPAO'dan dolayı göç alan bir şehir. Bu yüzden bu kadar hızlı gelişiyor ve sürekli yeni yeni binalar yapılıyor.

Ancak görev yapacağım köye gittiğimde aynı duyguları hissetmedim. Suyu yok, elektrikler genel olarak kesik ve temizlik konusunda çok sıkıntılı bir köy ve okuldu. Sürekli sınıfı temizliyordum. Çünkü sürekli toz oluyordu. Çok sıkıntılıydı ama sınıfta beni hayranlıkla izleyen o gözleri gördüğümde tüm o sıkıntılar unutuluyordu. Canlarım benim. Kuzuydular ya! Tamam çok çalışkan değillerdi, ama onlarla ders yapmak çok zevk verirdi. Çok özlüyorum ordaki çocuklarımı. Hepsinin o şirin gülüşleri, örtmenim diye etrafımda cıvıldamaları hep kulağımda. Bu arada bu memleketin çocuklarının sesleri gerçekten muhteşem. Çok güzel türkü söylüyorlardı keretalar! Hayranım onlara! O masum halleri burdaki çocuklarda kesinlikle. Onlar başkaydı. Her gün çantamda onlara ne getirdiğimi merak ederlerdi. Bazen fıstıklarıma pasta yapardım. Onlar için süper bir şey.

Bu pastayı fıstıklarımla pikniğe gittiğimizde yapmıştım onlara. Yanımdaki Siphan. Nasılda kedi gibi bakıyor. :) 

Batman'la ilgili anlatacağım daha çok şey var. Şimdilik bu kadar yetsin.

HEPİNİZ MUTLU KALIN!!!