HAYAT SEN PLANLAR YAPARKEN BAŞINA GELEN ŞEYLERDİR

Ey Maske Efendi, i hate you!

       Ne güzel demiş John Lennon. Muhtemelen herkes bu dönemde böyle düşünüyordur. Büyük bir sınavdan geçiyoruz ve bitecek mi belli değil? Muhteşem bir doğaya sahip bir köyde yaşıyorum. Temmuz ayında bile ceket giyme ihtiyacım oluyor zaman zaman ve soğuğu her ne kadar sevmesem de Aydın'daki sıcak aklıma geldikçe içime bir huzur doluyor. Her şey bu kadar tatlışken içimde kocaman bir boşluk. Çünkü bu sene için kendime çok güzel planlar yapmıştım. Hatta yaz tatilinin bana yetmeyeceğini düşünüyordum. Ama sevgili dostum Covid-19 sağolsun yakamızı bırakmıyor. Artık maskeden nefret ediyorum. Zaten sevilesi bir şey de değil. Ama o tekstil kokusundan tiksiniyorum. Aldığım maskeleri bir tur çamaşır makinesinde döndürmek isterdim, ama telleri makinemi bozabilir. 

Süslenmeyi severim konulu foti

       Neyse ki yüzümüzü güldüren etkinlikler olmuyor değil. Ailemin son kız kuzenini de everiyoruz bu haftasonu. Covid önlemleriyle deneyimleyeceğim ilk düğün. Ama bana süslenmek için bir bahane. Eyelinerım artık dura dura kurudu. Bu gidişe son vermek için bir fırsat. Bundan sonra asla ve asla cilt bakımlarımı ihmal etmeyeceğim. Her sabah ve akşam cildimi temizleyip kremleyip oh misler gibi olacağım. Bu arada artık 33 yaşındayım. Akıl yaşım hala 15 falan ama yüzümüzde minnak mimik izleri olmaya başladı. Artık kullandığım ürünler de seyrini değiştirdi. Aslında kırışıklık kremlerine çok da güvenemiyorum. Piyasada 30-40 TL'ye de ürün var, dev paralara da. Elbetteki mütavazi bir maaşa sahip olma sebebiyle daha makul ürünler kullanıyorum. Neyse bu başka bir yazı konusu olabilir. 

      Yaşamayı çok seviyorum ve yaşarken hakkını vermek istiyorum. Her sabah farklı bir şehirde gözlerimi açmak, farklı kültürleri yaşayarak öğrenmek istiyorum. Bunları yapamadan yaşadığım her gün ziyan edilmiş gibi geliyor. Gezmek elbette bir bütçe istiyor. Ama hayalini kurduğum 5 yıldızlı konaklamalar değil. Uzun yürüyüşler, doğayı içime çekmeler falan. Bunu yapan birçok insan var. Yapamadığıma göre hala gerekli motivasyonum yok ve gerçekten çocuklarım biraz daha büyümeli zannımca. Bir takım paradoksal durumlar. 

       Kendimi bisikletime verdim. Haftada birkaç gün turluyorum. Çok uzun olmayan 20 km'lik bir rotam var. Gezdiğim rota üzerindeki sivrisinekler hariç çok mutluyum gezilerimde. Rüzgarın yüzüme çarpması harika bir duygu. Tabi hala köpeklerden inanılmaz korkuyorum. Normalde dünya tatlısı olan bu canlılar, bisiklet tekerimin dönmesine çok sinir oluyorlar. Eve dönüş yolumda uzun ve can sıkıcı bir yokuş var, bir de kereste fabrikalarının köpüşleri. Son turumda yokuşu çıkarken bitmiş haldeydim. Aklımdan bisiklet inip mi yokuşu çıksam düşünceleri dönüyordu ki; fabrikadan 3 ya da 4 tane köpek havlayarak bana doğru koşmaya başladılar. Daha önce tek başına olan köpeklerde çok cesur davranıp köpeğe karşılık verip susturmuştum. Ama sürüsüne güvenen bu köpekler resmen aklımı başımdan aldı. Korkudan yolun karşısına kendimi nasıl attığımı, nasıl pedalladığımı bilmiyorum. Çıkamayacağım galiba dediğim yokuşu tırmandırdılar sağolsunlar. Yakalasalar kesin beni parçalarlardı. Çok şükür atlattım başıma bir şey gelmeden. Ama bu turlarımı kendim için daha güvenli hale getirmem lazım. Bir kez daha aynı korkuyu yaşamak istemiyorum.

Henüz köpüşler peşlememişken

 

        Benden şimdilik bu kadar. Her seferinde bloğumu ihmal etmeyeceğim sözleri veriyorum, ama ilham perisi pek sık uğramıyor. Umarım devamlılık forever olur. Okuduğunuz ve zaman ayırdığınız için teşekkür ederim.

        HERKESE İYİ GÜNNEEEEER!....